Drenaż

Regularne nawożenie gleby dojrzałym materiałem organicznym z pewnością przyczyni się do polepszenia jej struktury i przepuszczalności. Istnieją jednak dodatkowe metody poprawy właściwości podmokłych gleb. Przyczyną niekorzystnej sytuacji może być sam rodzaj gleby lub wysoki poziom wód gruntowych. W pierwszej kolejności powinniśmy zatem określić, jakie jest źródło pojawiania się zastoisk wody. Jeżeli woda gromadzi się zimą lub w trakcie wiosennych roztopów, przyczyną jest prawdopodobnie ciężka, nieprzepuszczalna gleba gliniasta, występująca w tej części ogrodu. Problem ten często można rozwiązać, stosując regularne przekopywanie gleby i wymieszanie jej z ostrym żwirem, co poprawi przepuszczalność (nie należy stosować drobnego piasku, który może pogorszyć sytuację). W miejscach, w których tworzą się zastoiska, powinniśmy także sprawdzić poziom występowania wód gruntowych. W tym celu wykopujemy dół głębokości około 60 cm. Jeśli pojawi się w nim woda, oznacza to, że poziom wód gruntowych jest wysoki. W takiej sytuacji trzeba będzie być może wykonać odpowiedni system drenażu.

Uprawa na podmokłych stanowiskach.

Niewielki obszar, położony w dyskretnym miejscu, w którym gromadzi się woda, nie musi wcale być problemem, wręcz przeciwnie i zaletą naszego ogrodu. Zamiast próbować usunąć przyczynę zastoiska, możemy wykorzystać istniejące warunki, dobierając do tego stanowiska gatunki, które preferują podmokłe gleby. Rośliny takie z czasem osuszą podłoże, a ich system korzeniowy sięgnie położonych niżej warstw gleby.
Do drzew, które dobrze rosną na terenie podmokłym należy wierzba smukłoszyjkowa (Salix gracilistyla) odm. ‘Melanostachys’ o oryginalnych, prawie czarnych kotkach, które w miarę rozwoju zmieniają barwę na czerwonozłocistą. Drzewo osiąga wysokość 3 m a korona szerokość 4 m. Kultywary wierzby białej (Salix alba) uprawiane są przede wszystkim ze względu na ich wspaniale gałęzie. Jeśli będziemy je regularnie przycinać, wysokość drzew nie przekroczy 1,5 m. Także olchy dobrze tolerują wilgotne gleby. Olsza szara (Alnus incana) odm. 'Aurea’ ma ciekawe, pomarańczowe gałęzie i kotki oraz żółtawe liście, które latem zmieniają kolor na bladozielony. Drzewo osiąga wysokość 10 m, a korona szerokość 5 m. Cypryśnik błotny (Taxodium distichum) to drzewo, które w stanie dzikim porasta bagna oraz tereny zalewowe w Ameryce Północnej. Drzewo wytwarza specjalne korzenie oddechowe, które wystają nad powierzchnię gleby lub wody, zapewniając dostęp powietrza do systemu korzeniowego. Cypryśnik osiąga wysokość 20 m. Do mniejszych, bardzo ciekawych roślin nadających się na wilgotne gleby należą cantedeskia etiopska (Zantedeschia aethiopica) czy śnieżyca letnia (Leucojum aestivum), piękna roślina cebulowa wytwarzająca duże, dzwonkowate kwiaty o białej barwie.